Het schouwtoneel der dieren

De fabels uit de oeroude traditie van Aesopus werden vanaf de Middeleeuwen steeds mooier uitgegeven. Een mijlpaal in deze ontwikkeling waren de Warachtighe fabulen der dieren (Brugge 1567), gedicht door Eduard de Dene en geïllustreerd door Marcus Gheeraerts de Oude. Dit werk bracht de aesopische fabel in verband met de recente mode van de emblematiek en stond daarmee aan de basis van de zogenaamde 'embleemfabel', een genre dat een korte bloei kende in de eerste helft van de zeventiende eeuw. Hoogtepunten waren Sadelers Theatrum morum (1608), Vondels Vorsteliicke warande der dieren (1617), Vande Vennes Woudt van wonderlicke Sinne Fabulen (1632), De la Courts Sinryke fabulen (1685) en de fabelpamfletten omstreeks 1670. Dit 24e deel in de ZEVEN PROVINCIËN REEKS biedt een overzicht van de ontwikkeling en (internationale) doorwerking van de embleemfabel, met speciale aandacht voor de genrespecifieke vormen van imitatie en woordbeeldrelaties.