Stijliconen en idolen

De Eerste Wereldoorlog bracht grote veranderingen teweeg in de man-vrouwrelatie. Terwijl hun mannen aan het front waren, moesten de vrouwen het zelf maar zien te rooien, wat leidde tot grotere emancipatie. Doordat bovendien veel soldaten op het slagveld waren omgekomen, leidde een vrouwenoverschot tot meer seksuele vrijheid. Modeontwerpers voelden de veranderde maatschappij haarfijn aan. Couturiers als Poiret en Coco Chanel verlosten vrouwen van de tot over hun enkels reikende rokken en pijnlijke rijgkorsetten. Vrouwen toonden hun onafhankelijkheid door het lange haar kort te knippen en ultrakorte rokken te dragen. In plaats van walsen en polka's werden wilde dansen als de Charleston, Black Bottom en Shimmy populair. Deze periode zou de geschiedenis ingaan als de Roaring Twenties. Kort na de Tweede Wereldoorlog vond er een revolutie plaats op modegebied toen Christian Dior de New Look introduceerde: plisserende rokken tot 25 centimeter van de vloer waarin meters stof verwerkt werden. Parijs kreeg in de zestiger jaren als modestad concurrentie van Milaan, Londen en New York. Ook Hollywood zou door de jaren heen een stempel op het modebeeld drukken door talentvolle ontwerpers als Adrian Gilbert, Travis Banton, Edith Head et cetera. Vrouwen imiteerden door de jaren heen kleding, kapsels en make-up van hun favoriete sterren. In Stijliconen en Idolen probeert de auteur een beeld te scheppen van het steeds veranderende modebeeld. Trends en rages die elkaar vliegensvlug inhalen. De Franse dichter filosoof Jean Cocteau sprak eens wijze woorden: 'Mode sterft jong'.